درگذشت پیت پاسلتویت؛ مرگ یک بازیگر شکسپیرین

پیت در سال های پایانی عمرش به سرطان مبتلا بود

پیتر ویلیام (پیت) پاسلتویت، بازیگر برجسته تئاتر و سینمای بریتانیا در سن 64 سالگی بر اثر بیماری سرطان در بیمارستان رویال شروزبری شروپشایر درگذشت.

وی در سال 1946 در یک خانواده کاتولیک کارگری در وارینگتن چشایر بریتانیا به دنیا آمد. پدر او شغل های متعددی داشت از جمله اینکه سرباز ارتش، پاسبان و ناظم مدرسه بود.

پیت قبل از ورود به دنیای حرفه ای تئاتر و سینما، بازیگری را در مدرسه نمایشی اولد ویک بریستول آموخت.

پیت پاسلتویت بازیگری شکسپیرین بود و در چند نمایشنامه شکسپیر از جمله شاه لیر، هاملت، مکبث و تریلوس و کرسیدا بر روی صحنه تئاتر بازی کرد. وی که چهره زمخت و نسبتا زشتی داشت، قادر بود هر نقشی را که به قیافه اش می خورد، بازی کند.

پیت در اوایل دهه هشتاد به گروه تئاتری سلطنتی شکسپیر پیوست و در نمایشنامه های ریچارد سوم، مکبث و رویای نیمه شب تابستان بازی کرد. وی دو سال قبل، در نقش شاه لیر در تئاتر شهر لیورپول روی صحنه رفت.

پیت هنگام بازی در نمایشنامه کوریولانوس اثر شکسپیر، وقتی که دو دختر تماشاچی شروع به خندیدن کردند، از روی صحنه به میان جمعیت پرید و در مقابل چشمان حیرت زده دخترها، بخشی از مونولوگ بلند خود را خطاب به آنها بیان کرد.

او در نمایشنامه تراژیکمدی تریلوس و کرسیدا اثر شکسپیر با دنیل دی لوئیس که نقش اولیس را بازی می کرد، آشنا شد. دوستی و همکاری آنها بعدها از تئاتر به سینما کشیده شد و پیت در چند فیلم از جمله در آخرین موهیکان ها و به نام پدر، با دی لوئیس همبازی شد.

پیت پاسلتویت با اینکه نسبتا دیر و در سن سی سالگی وارد سینما شد اما با ایفای نقش هایی متفاوت و تاثیرگذار، توانست خود را به عنوان بازیگری توانا و چیره دست بشناساند. بازیگری که قدرت ایفای نقش شخصیت های گوناگون با ماهیت های متضاد از آدم های خوب و دوست داشتنی (به نام پدر) گرفته تا آدم های خبیث و بدجنس ( صداهای دوردست، زندگی های بیجان) را بازی کند.

نخستین فیلم او در سینما، در واقع نخستین فیلم ریدلی اسکات کارگردان نامدار بریتانیایی بود با نام دوئل کنندگان (بر اساس داستان کوتاه دوئل ساخته جوزف کنراد) که جایزه بهترین فیلم اول را در جشنواره فیلم کن سال 1977، نصیب این کارگردان جوان کرد. اما وی با بازی در فیلم صداهای دوردست، زندگی های بیجان ساخته ترنس دیویس، به شهرتی نسبی رسید.

استیون اسپیلبرگ که پیت در دو فیلم او یعنی آمیستاد و پارک ژوراسیک (دنیای گمشده) بازی کرده، درباره او گفته است: "احتمالا بهترین بازیگر دنیاست."

اما پیت در واکنش به حرف اسپیلبرگ به شوخی گفت: "من مطمئن ام که جمله اسپیلبرگ دقیقا این بود: مسئله اینه که پیت فکر می کنه بهترین بازیگر دنیاست."

پیت با بازی خود، بعد و کیفیتی به نقش می داد که کمتر بازیگری قادر به انجام آن بود. بازی او در نقش معدنچی و نوازنده ای معترض و عدالت خواه در فیلم برسد آف (Brassed Off) یا نا امیدی ساخته مارک هرمن، یکی از نقش های فراموش نشدنی او در سینماست. فیلمی که در انتقاد از نظام سرمایه داری بریتانیا و سیاست ضد کارگری دولت تاچر در سال های دهه هشتاد ساخته شد. سیستمی که عامل فروپاشی و نابودی بسیاری از معدن چیان ذغال سنگ در بریتانیا (به ویژه منطقه یورکشایر) شد.

پیت که در این فیلم نقش یک معدنچی و در عین حال رهبر ارکستر محلی را به عهده داشت، در آخر فیلم هنگامی که جایزه بهترین گروه موسیقی سازهای برنجی را به دست می آورد، از قبول آن امتناع کرد و در انتقاد از وضعیت موجود گفت: "موسیقی و جایزه اهمیتی ندارد بلکه این انسانیت است که اهمیت دارد. حکومت، به نحو سیستماتیکی، کل یک صنعت را نابود کرد. صنعت ما را و نه تنها صنعت ما را نابود کرد بلکه اجتماعات ما، خانه های ما و زندگی های ما را تباه کرد و همه این کارها را به نام توسعه انجام داد."

بازی در فیلم مظنونین همیشگی ساخته برایان سینگر، در نقش وکیل مرموزی به نام کوبایاشی، یکی دیگر از موفقیت های پیت در عرصه بازیگری در سینما بود.

یکی از مهم ترین نقش های او در سینما، بازی در فیلم به نام پدر ساخته جیم شرایدان در کنار دنیل دی لوئیس در نقش یک انقلابی جمهوری خواه ایرلندی بود که به جرم تروریسم دستگیر شد اما زمانی بی گناهی اش ثابت شد که وی در زندان بریتانیا جان باخته بود. وی برای ایفای این نقش، نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل شد. جایزه ای که هرگز نصیب او نشد.

بازی در فیلم نطفه ساخته کریستوفر نولن در نقش موریس فیشر سرمایه دار در حال مرگ، از آخرین نقش های مهم پیت در سینما بود که علیرغم بیماری شدید و ناتوانی جسمی اش ایفا کرد.

هاملت اثر فرانکو زفیرلی، بیگانه 3، نبرد تایتان ها و فیلم تریلر شهر ساخته بن افلک، از جمله دیگر کارهای بازیگری پیت پاسلتویت در سینما به حساب می آید.

کشتن بونو به کارگردانی نیک هم، فیلمساز جوان بریتانیایی، آخرین فیلم پیت در سینما بود که قبل از مرگ بازی کرد و هنوز به نمایش درنیامده است.

پیت پاسلتویت از هواداران حفظ محیط زیست بود و یک توربین بادی در منزلش نصب کرده بود. وی همچنین برای شرکت در مراسم نخستین شب نمایش فیلم عصر حماقت در سال 2009 در لندن، از منزلش در شروپشایر تا لندن را با دوچرخه طی کرده بود.